Ինչու է շատերին թվում, որ եթե մարդիկ արյունակից բարեկամներ են, ապա միմյանց պարտական են ինչ-որ բան։ Դա ինձ շատ է բարկացնում։
Մի օր հայրս անսպասելի հեռացավ ընտանիքից՝ ինձ ու մորս միայնակ թողնելով, բայց մայրս թևաթափ չեղավ։ Մենք վաճառեցինք մեր գյուղի տունը, տեղափոխվեցինք քաղաք և ծայրամասում փոքրիկ բնակարան գնեցինք։ Մենք օր ու գիշեր աշխատում էինք, որ կարողանանք ապրել, ջանքեր չէինք խնայում, որ ունենանք այն ամենը, ինչին հիմա հասել ենք։
Հիմա մենք ունենք 3-սենյականոց բնակարան, մեր գործն ենք հիմնել։ Եվ երբ մեր գործերը կարգավորվեցին, հայտնվեցին այնպիսի բարեկամներ, ում ձայնը տարիներ շարունակ չենք լսել։
Մի քանի ամիս առաջ զանգել էր հորաքույրս։ Ասաց, որ ուզում է երեխաների հետ գալ Երևան, քաղաքում զբոսնել։ Խնդրեց՝ 2-3 օր մնալ մեր տանը։ Մենք համաձայնվեցինք, չնայած նրան, որ ժամանակին նա մեզ մերժել էր՝ ասելով, որ իրենք էլ ոչ գումար ունեն, ոչ էլ տանը տեղ։ Բայց աղքատ նա երբեք չի եղել։
Մի խոսքով, եկավ հորաքույրս՝ որդու ու դստեր հետ։ Նա հենց սկզբից իրեն այնպես դրսևորեց, կարծես մեր տան տիրուհին է։ Առանց ամաչելու ապրում էին մեր հաշվին, տանն էլ իրենց շատ ազատ էին զգում։
Երբ լրացավ 1 ամիսը, նյարդերս տեղի տվեցին։ Ես հավաքեցի նրանց իրերն ու դրեցի դռան մոտ։ Տուն վերադառնալով՝ նրանք տհաճ անակնկալ ստացան։
Հետո իմացանք, որ գյուղում գանգատվել են, ասել, որ քաղաք ենք եկել ու զարգացել, բարեկամներին չենք էլ ճանաչում։ Իրենց գործն է, թող մեզանից հեռու մնան ու խոսեն, որքան ու ինչ կցանկանան։
