Քրիստինա Վարդանյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է. Պատ երազմի թ եժ օրերն էին։ Տղայիցս լուր չունեի։ Քսանչորս ժամ հեռախոսս ձեռքիցս բաց չէի թողնում։ Լավագույն դեպքում ստանում էի 1 կարճ ՍՄՍ 《իմ մոտ ամեն ինչ նորմալ է》վատագույն դեպքում դա էլ չկար։ Մի օր զանգեց. ֊Մամ ջան, ինձ մի լավ բան ասա. ֊Քեզ շատ եմ սիրում, որդիս.
-Չէէէ, ուրիշ բան ասա։ Ես հասկացա տղայիցս ձայնից, որ շատ կո տրված է, ով գիտի, հիմա կամ քիչ առաջ ինչ է տեսել, ինչի միջով է անցել։ Գտնվելու վայրի մասին մենակ տեղանքի բաղաձայներն էր ասում ու այդ կերպ հասկացնում, թե որտեղ է։ Մենք կես բառով, կես հայացքով մշտապես միմյանց հասկացել ենք։Այս անգամ էլ հասկացա, որ նրան դուխ է պետք տալ, մար տական ոգին բարձր պահել։
֊Միքայել ջան, ամենամութ գիշերվանից հետո լույս է բացվում, այժմ, քան երբևէ, դու պետք է պայ քարես, կյանքի և մա հվան կռիվ տաս հանուն մեր հայրենիքի, գրվում է նոր պատմություն և դու այդ պատմության կերտողներից մեկն ես։ Քո պաշտ պանած լեռներում ենք հարսանիք անելու, քո Շուշիին Սուրբ Ղազանչեցոց եկեղեցում ենք կնքելու։
Դու պետք է հետ գաս ու պատմես քո սերունդներին, թե ոնց էր հայը կռ վում թուրքերի, ադրբեջանցիների և մի քանի պետությունների ահաբ եկիչների դեմ։ Գրողը տանի դու կոտ րվելու և հանձնվելու, հաղթանակին չհավատալու իրավունք չունես։ Զե նքդ ամուր պահիր և ձեռքդ կյանքում թող չդ ողա։ Աստված պահապան քեզ….
