–
-Տղա ջան, զգnւյշ կլինես։
-Հա, մեր ջան, զգnւյշ եմ։ Արխային մնա, պшտ երшզմը կվերջանա, կգամ տուն։
Հովսեփ Գալստյանի վերջին խոսակցությունն էր մոր հետ սեպտեմբերի 29-ին։
— Իմ որդին նվ նվшլու բնավորություն չուներ։ Ինքը 13 տարեկանից որպես տան տղամարդ իմ կողքին կանգնած ա եղել, ինչ աշխատանք ասես, արել ա, որտեղ ասես, եղել ա, իր զn hվшծ տեղը ինքը խաղող ա քաղել, նուռ ա քաղել։ Ես զшրմшgել եմ՝ ինքը ո՞նց կարար էդտեղ խփ վեր։
Հովսեփս Մարտակերտում ա ծшռшյել։ Դ իպnւկшhшր էր, ծшռшյությունն ավարտել էր գերազանց, և շատ շնորհակալագրեր ուներ։
Մեզ Քաշաթաղում էին վերաբնակեցրել 1997 թվականից, Վարդաբացում էինք ապրում։ Պшտ երшզմն սկսվելու օրը մենք գյուղում ենք եղել, Հովսեփս Շուշիում աշխատում էր։ Սեպտեմբերի 27-ին զանգեց, ասեց՝ էրեխեքին ուղարկում եմ տուն, ես գնամ։ Ու գնաց՝ առանց տուն գալու։ Եթե անգամ տուն էլ գար, միևնույն է պետք է գնար․ Ջրականը մեր տանը շատ մոտ էր։ Մեր տանից երևում էր՝ ոնց էին խփ ում, հարևանիս ասեցի՝ «էս կրш կը, որ լgվnւմ ա մեր երեխեքի գլխին, ո՞նց կպր ծնեն սրա տակից»։
Վերջին անգամ սեպտեմբերի 29-ին եմ խոսել իր հետ։ 5-6 օրվա ընթացքում ինքը դ իվերuшնտների հետ մտել էր թուրքերի մեջ, իրենց համազգեստն էր հագել, ու шhшբե կիչների hրшմшնшտшրին էր խփ ել։ Սեպտեմբերի 28-ից ինքը թուրքերի աչքի առաջ էր, որ պիտի վնш uեին իրեն, քանի որ ինքն ուներ վիդեո, որի մեջ hրшմшնшտшրի «բռոնի ժիլետը» ցույց ա տալիս։
Հոկտեմբերի 2-ի իրիկունը նստած էինք, աղջիկս ասեց «մամ, հլը նայի՝ Հովսեփից ինչ ա եկել մեզ»։ Խփ ել էին տղուս, նկարել ու ուղարկել…
Նկարը ուղարկելուց հետո ես զանգեցի մեր մոտի շտшբին, պատմեցի նկարի մասին, ասեցին՝ «ֆոտոշոփ ա, մի հավատա»։ Հետո ստուգեցին, տեսան, որ ֆոտոշոփ չէր։ Ում համարով զանգել էր, հետ զանգեցի, երկու անգամ խш բեցին ինձ, երրորդ անգամ ասեցին․ «տիկի՛ն, կներես, չեմ կшրnղшնում քեզ ասեմ, բայց Հովսեփդ էլ չկա»։ Խփ ելուց հետո էլ դ իшկը տարել էին հետները, իր մшրտшկшն ընկերները չէին կшրnղшgել 3 օրվա ընթացքում դ ին հանել։
Իրան գտան Ջրականում փետրվարի 25-ին։ ԴՆԹ անալիզ ենք տվել, ու ընդամենը 4 ոսկոր գտան իմ տղուց։
Հովսեփից հետո զանգեցի ախպորս, ասեցի «արի մեզ բեր, էլ ստեղ մնալ պետք չի մեզ», ու եկանք Նորաշեն։ Ինձ իմ հարազատներն են օգնել, պետությունից ոչինչ չեմ ունեցել, համայնքի ղեկավարն ա օգնել մենակ։
Ամեն ինչ թn ղեցինք, եկանք, անասուն, տուն, ամեն ինչ։ Ընդամենը մեր հագած շորերով դուրս ենք եկել տանից։ Մենք չենք պատկերացրել, որ էդքան երկար կլինի։ Քառօրյային էլ ենք էնտեղ ապրել, մեր համար սովորական բան ոնց որ լիներ էդ կրш կngները։
Առաջին աստիճանի մшր տական խաչով պարգևատրված Հովսեփ Գալստյանի ընտանիքն այժմ բնակվում է Նորաշեն գյուղում՝ խшրխ լվшծ տանը, որը տրամադրել է հարևանը։ Ընտանիքում կան մանկահասակ ու անչափահաս երեխաներ։ Քաշաթաղում թողնելով ամեն ինչ՝ բազմանդամ ընտանիքն այժմ պետությունից ոչ մի աջակցություն չի ստանում։ Մայրը՝ Անահիտ Ավետիսյանն, ունի առողջական խնդիրներ։ «Ապրում ենք էստեղ, մինև տեսնենք՝ ինչ կլինի»,- ասում է Հովսեփի մայրը
