Վերջերս հանդիպեցի հին հարևանուհուս և չճանաչեցի նրան։ Դեմքը թարմ, ճաշակով հագնված է, եղունգները հարդարված։ Նախկինում այդ կնոջ հագին երբեք նոր հագուլստ չէի տեսել, միշտ բարեկամներն էին տալիս այն, ինչ էլ չէին կրում։
–Ես ուղղակի որդուս եմ տնից դուրս հանել,-բացատրեց իր փոփոխությունները ծանոթս։
Հարևանուհիս մոտ 60 տարեկան է։ Ունի մի որդի, աղջիկ էլ ուներ, բայց խեղճը մահացել է 10 տարեկանում․ խեղդվել է ծովում։ Այդ ժամանակ ամուսինը դեռ ողջ էր, ամուսիններով իրենց կյանքը նվիրեցին միակ որդուն։ Տղան միշտ բոլոր հասակակիցներից առաջ էր․ ուներ ամենաթանկարժեք հեռախոսը, հագուստը, իրերը։
Բայց այդ ամենի գումարն աշխատելու համար հայրն ու մայրը աշխատում էին գիշեր-ցերեկ։ Չկար այնպիսի մի կամակորություն, որը ծնողները չէին բավարարում։
Երբ տղան փոխվեց տասներորդ դասարան, մահացավ հայրը։ Ողջ հոգսն ընկավ խեղճ կնոջ ուսերին։ Արդյունքում որդին ավարտեց և դպրոցը, և համալսարանը։
Հարևանուհիս իր մորից հանրակացարանում սենյակ էր ստացել, որն այդպես էլ մնացել էր դատարկ։ Երբ որդին ասաց, որ ուզում է ամուսնանալ և առանձին ապրել, մայրը տվեց հանրակացարանի սենյակի բանալին և ասաց, որ այն իր տրամադրության տակ է։
Երկար վեճերից և սականդալներից հետո, որդին բացահայտ պահանջեց մորից տեղափոխվել հանրակացարան և ազատել բնակարանը։ Հենց այդ ժամանակ էլ մոր համբերությունը սպառվել է և նա ուղիղ ասել է որդուն հեռանալ տանից։
Պարզվեց, որ որդին մինչև հիմա նեղացած է, բայց դե մեծ տղա է, 25 տարեկան, կարող է արդեն ինքնուրույն ապրել։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց
