Ես ու նախկին ամուսինս միասին ապրել եքն 7 տարի։ Ունենք 5 տարեկան աղջիկ։ Գրեթե ամբողջ ընթացքում վարձով էինք ապրում, միայն 2 տարի առաջ կարողացանք հիփոթեքով տուն գնել։
Ես այնքան ուրախ էի, ամբողջ օրը մտածում էի, թե ինչ վերանորգում ենք անելու, ինչ գույնի պաստառներ և վարագույրեր ենք գնելու։ Սակայն երջանկությունս երկար չտևեց։ Դեռ երկու տարի չէինք ապրել մեր տանը, երբ ամուսինս հայտնեց, որ սիրում է ուրիշ կնոջ և պատրաստվում է ամուսնալուծվել։ Ամուսինս այնքան անամոթ գտնվեց, որ մեր տուն բերեց իր նոր ընկերուհուն, քանի որ տուն վարձելու հնարավրություն չուներ։ Նրանք տեղավորվեցին դստերս սենյակում, իսկ ես ու աղջիկս՝ մյուս ննջարանում։
Քանի որ տունը վարկով էր գնված, այն վաճառելու հնարավորություն չունեինք։ Ես չէի պատկերացնում, թե ինչ է լինելու այս ամենի վերջը։ Աղջիկս անդադար հարցեր էր տալիս, թե ով է այդ կինը և ինչու է նա մեզ հետ ապրում, գրկում և հաբուրում իր հորը, իսկ ես ուղղակի լռում էի։
Ի վերջո չդիմացա այդ ամենին և 1 սենյականոց բնակարան վարձեցի, որ երեխայիս հետ հանգիստ ապրեմ։ Այդ ընթացքում ՌԴ-ից վերադառնալով՝ ամուսնուս ծնողները գնացել են մեր տուն և միայն այդ ժամանակ են իմացել, ինչ է կատարվել մեր ընտանիքում։
Հենց նույն օրը զանգեց սկեսրայրս և ինձ կանչեց իրենց տուն։ Ամուսնուս ծնողների հետ միշտ շատ ջերմ հարաբերություններ ենք ունեցել, նրանց հարազատ ծնողների պես էի ընդունում։ Սկեսրայրս բռնեց ձեռքիցս, տարավ մեր տուն, ամուսնուս ասաց, որ հավաքի իրենց երկուսի իրերը և հեռանա տանից։
Սկեսրայրս ասաց, որ մոռանամ վարկի մասին, քանի որ իրենք խնայած գումար ունեն և դրանով կմարեն ողջ պարտքը։ Այդպես ես ու աղջիսկ ունեցանք մեր անկյունը, իսկ սկեսրայրս ու սկեսուրս ինձ համար դարձան ամենահարազատ մարդիկ։
