Երեք տարի առաջ մեր հարաբերությունները՝ եղբորս և նրա կնոջ հետ, ուղղակի հիանալի էին։ Բոլոր տոներին և հանգստյան օրերին մենք հանդիպում էինք ընտանիքներով։ Սակայն շուտով եղբայրս դարձավ խոշոր ընկերության տնօրեն։ Դա բոլորովին չփոխեց իրեն, սակայն կինը կարծես այլ մարդ էր դարձել։ Մեզ սկսել էր վատ վերաբերվել, իր մասին չափազանց մեծ կարծիք ուներ։ Բայց այն, ինչ տեղի ունեցավ, անսպասելի էր։
Իմ ու եղբորս աղջիկները հասակակիցներ են, երկուսն էլ 10 տարեկան։ Եղբորս կինը իմ դստեր կնքամայրն է։ Եվ չնայած դրան՝ նա աղջկաս գողության մեջ մեղադրեց։ Դա տեղի էր ունեցել, մինչ ես ու ամուսինս գնացել էինք որոշակի փաստաթղթեր ձևակերպելու։ Երբ եկանք մեր երեխայի հետևից, այդ ընթացքում եղբորս աղջիկը մի կտոր պլաստիլինը կիսել և դրել էր նրա գրպանը, որ երկուսն էլ նույնից ունենան։ Կինը սկսեց պատմել եղբորս, որ իմ աղջիկը նախկինում էլ է գողություն արել իրենց տանից․ խաղալիքներ և մատիտներ է տարել։
Մենք սարսափելի վիճեցինք այդ օրը․ ես պաշտպանում էի երեխայիս, իսկ եղբայրս չցանկացավ լսել, ասաց, որ իրեն պետք չեն իմ արդարացումները։ Կնքամայրն այդպես չի վարվում․․․
Արդեն 3 տարի է անցել։ Եղբայրս խնդրում է, որ հաշտվեմ իր կնոջ հետ, բայց ես նրան չեմ ուզում տեսնել։ Ոչ մեկին թույլ չեմ տա նեղացնել երեխայիս։
