Իմ անունը Անաստասիա է, ես 54 տարեկան եմ: Ես երկու երեխա ունեմ `դուստր և որդի, երկուսն էլ մեծահասակ են, կրթված, ունեն իրենց ընտանիքները և երեխաները:
Ես երկար ժամանակ ապրել եմ մենակ, մոտ 8 տարի: Երբ բոլորը լքեցին ծնողական տունը, սկզբում դա անսովոր էր և միայնակ, բայց ժամանակի ընթացքում ես նույնիսկ սիրահարվեցի դրան:
Առավելություններն ակնհայտ են, ես ինքս եմ ղեկավարում իմ ժամանակը, երբ ցանկանում եմ, ես դանդաղորեն կատարում եմ տնային գործերս: Մինչ երեխաներս սովորում էին, ես աշխատում էի, որպեսզի երբեմն ֆինանսապես օգնություն ցույց տայի նրանց:
Երբ երեխաներս ոտքի կանգնեցին, ես հանգիստ խղճով անցա թոշակի, հիմա երեխաներն են ինձ օգնում: Քանի որ երկուսն էլ իրենց ընտանիքն ունեն, ես շատ ուրախ էի թոռներիս համար, ես նրանց շատ էի սիրում:
Վերջերս, դուստրս սկսեց խնդրել նստել նրանց հետ: Սկզբում, իհարկե, ես համաձայնեցի, բայց հետո ավելի ու ավելի շատ նման պահանջներ եղան: Ես դստերս բացատրեցի, որ ինձ համար դժվար է փոքր երեխաների համար հոգ տանելը, և որ ես արդեն ուզում եմ ժամանակս ծախսել ինքս ինձ վրա:
Թոռներիս ծնվելուց հետո ես նրան ասացի, որ այդպիսի իրավիճակների դեպքում նախապես զգուշացրեցի ինձ, քանի որ ամեն անգամ չի ստացվում նստել նրանց հետ:
Շուտով ես պլանավորել էի արձակուրդների ժամանակ մեկնել հանգստի: Աղջկաս անմիջապես ասացի, որ չեմ կարողանա ինձ հետ վերցնել չորսամյա թոռանս, քանի որ դա այլևս արձակուրդ չէր դառնա:
Աղջիկս այժմ նեղացել է ինձնից: Նա կարծում է, որ ես սխալ եմ և թոռներիս չեմ սիրում: Իսկ որդիս հենց ինձ է աջակցում: Չնայած նա նույնպես երեխա ունի, նրան տանում են մանկապարտեզ, իսկ տղաս և նրա կինը առավոտից երեկո աշխատանքի են։
Ահա և այսպիսի պատմություն: Նույնիսկ չգիտեմ, թե ինչպես ճիշտ վարվել այս իրավիճակում: Մի կողմից ես թոշակառու եմ և ավելի շատ ազատ ժամանակ ունեմ, բայց մյուս կողմից ՝ ես աշխատել եմ ամբողջ կյանքում և արդեն մեծացրել եմ երեխաներիս, իսկ այժմ ցանկանում եմ ժամանակս անցկացնել ինքս ինձ վրա:
