քից էր ու արդեն 1 տարի է, ինչ ամուսնացել էր Տիգրանի հետ,ով ապրում էր ծայրամասում ու այդքան էլ գումար չուներ, ինչքան Լյու-
սին ու իր ընտանիքի անդամները:
Տիգրանի մայրը կյանքից հեռացել էր տարիներ առաջ, իսկ հայրը բավականին խեղճ էր ու ամեն օր զբաղվում էր իր այգին մշակելով:
Լյուսիին ի սկզբանե դուրս չէր եկել այն միտքը, որ իրենք պետք է ապրեն Տիգրանի հայրիկի հետ, սակայն Տիգրանն էլ ասել էր, որ եր-
բեք իր հորը միայնակ չի թողնի: Մի անգամ էլ երբ Տիգրանն աշխատանքի էր,օրը ավարտին էր մոտենում իսկ Համլետ պապը այգում
գործ անելուց հետո տուն մտավ, ոտքերը մի փոքր ցեխոտվել էին նախորդ օրը տեղացած անձրևից ու մուտքի մոտ մի քիչ ոտնահետ-
քեր մնացին:
Լյուսին տեսնելով այս ամենն այնպես բորբ ոքվեց, որ ինքն էլ չհասկանալով թե ինչպես հարվա ծեց Համլետ պապին: Այդ պահին եր-
կուսն էլ քարացան, Համլետ պապն արցունքոտ աչքերով նայեց Լյուսիին ու ոչինչ չասալով հեռացավ, իսկ Լյուսին այնքան մեղավոր
էր զգում իրեն, որ սկսեց անճարությունից արտասվել:Երբ երեկոյան Տիգրանը վերադարձավ, և՛ Լյուսին, և՛ Համլետ պապը տարօրի-
նակ լուռ էին, իսկ Տիգրանին այս ամենը տարօրինակ թվաց, սակայն երկուսն էլ ասացին, որ ամեն բան կարգին է:
Այդ գիշեր ոչ՛ Համլետ պապը, ոչ՛ Լյուսին չէին կարողացել քնել: Հաջ որդ օրը, երբ Տիգրանը գնաց աշխա տանքի, Լյուսին մոտեցավ
բազմոցին նստած Համլետ պապին ու ծնկաչոք ներողություն խնդրեց՝ ասելով, որ չհասկացավ, թե այդ պահին իր հետ ինչ կատար-
վեց ու արցունքերը հոսեցին երկուսի աչքերից էլ:Համլետ պապը գետ նից վեր բարձրացրեց Լյուսիին, գրկեց ու ասաց.
-Աղջիկս, կարևորը հասկ ացար սխալդ: Սա թող փոքրիկ դաս լինի քեզ, որ զգացմուն քներիդ երբեք չտրվես ու ինչ որ քայլի գնալուց
առաջ մի լավ շունչ քաշես, նոր որոշես արդյո՞ք պետք է անել դա, թե ոչ, որ հետո չզղջաս արածներիդ ու ասածներիդ համար:
