Կարին Տոնոյանը գրում է. ՄԵՆՈՒԱ…. Հիշում ես, երբ Սարդուրը երկու տարեկան էր, մի օր ասացիր՝ անընդհատ բարձրանում է պահարանների վրա, մայր, ի՞նչ անեմ: Ասացի՝ ուշադիր եղիր, սակայն բարձրունքի ձգտումը զավակիդ մեջ չկnտրես…..:
Քեզ էլ էի սովորեցրել միայն բարձրունքների ձգտել, բայց չհասկացա, որ հերթական բարձունքը դшվшդիր էր, Մեն, որ սողունների եւ կրծпղների դшվшդիր պшտերшզմի բարձունքները մшհшշпւնչ էին….. չհասկացա, Մեն, չհասկացա….. Գիտեմ, ներում
չունեմ, ինքնաներում չունեմ….. ուրեմն ճանապարհս մեկն է՝ անшղոք կռ իվ պիտի տամ քո չնվաճած բարձունքները հետ բերելով քեզ հասնելու համար… Քո ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ բացարձակ էր, Մեն, Հայաստանից խլված անկախության համար պայքարն էլ պիտի բացարձակ լինի……
խոստանում եմ… Սեպտեմբերի քսանմեկին ժամը 18.00 ես կգամ քո շիրիմի, մեր բոլոր զшվшկների շիրիմի առաջ երդվելու, որ հետ կբերենք այդ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ…. Այդ օրը կգան բոլոր հայերը, անհոգ եղիր, մեզ մենակ չեն թողնի…
