Իսկանդերի ու Շուշիի մասին:
Քանի որ WarGonzo նախագիծն այդ ժամանակ գտնվում էր էպիկենտրոնում, մեր դիտարկումները կարող են օգտակար լինել: Այդ մասին Telegram ալիքում գրում է WarGonzo նախագիծը:
«Իրականում կար գործողությունների ծրագիր, այն կոչվում էր «Դժոխքի կիրճ »: Որքան գիտենք, այս ծրագրի հեղինակներից մեկը Արցախի Պաշտպանության բանակի ներկայիս ղեկավար Միքայել Արզումանյանն էր: Ռազմավարությունը, որն օգտագործվել է նրա իշխանության գալուց հետո, ինչ-որ իմաստով գործեց:
Գրեթե Հադրութից Շուշի ձգվելով «Դժոխային կիրճում» նրանք թույլ տվեցին թշնամուն ներս մտնել, ապա հրետանու և մատչելի այլ միջոցներով հարվածել նրան: Wargonzo նախագծի թիմը դա տեսավ իրենց աչքերով, նկարահանեց այն և ցույց տվեց իրենց հետևորդներին:
Այո, դա ռիսկային ծրագիր էր, բայց եթե Երեւանի ղեկավարությունն այն ավարտելու հնարավորություն ունենար, ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի արդյունքները կարող էին տարբեր լինել: Բայց Միքայել Արզումանյանը «Իսկանդեր» չուներ, նա չէր կարող վերահսկել այն իր հայեցողությամբ:
Մենք ոչ մեկին չենք փորձում արդարացնել կամ մեղադրել, մենք ասում ենք ՝ ինչ է:
Արցախի Պաշտպանության բանակը նման զենք չունի, բայց մեծ հույսեր էին կապվում նշված ծրագրի հետ Մենք հրամանատարների մոտ խուճապ չենք նկատել: Այո, դա հեշտ չէր, այո, գործողությունների միջև անհամապատասխանություն կար, բայց համոզմունք կար, որ այս իրավիճակից ելք կա: Բացի այդ, երկինքը մի կերպ փակվեց, անօդաչու սարքերը ավելի քիչ էին անհանգստացնում, համենայն դեպս ՝ ոչ այնքան, որքան պատերազմի սկզբում:
Ալիի ռեսուրսները վերջանում էին: Դրանք անվերջ չէին 40 օր անընդմեջ հարձակվելը շատ թանկ է: Ամեն առումով: Ուստի պատերազմի վերջին օրերին, ռազմաճակատի այլ հատվածներում (օրինակ ՝ Մարտունու շրջանում), Ադրբեջանի զինված ուժերը սկսեցին նահանջել: Բաքվի բոլոր ուժերը նետվեցին Շուշիի մոտ, եթե դրանք ոչնչացվեին այնտեղ, Ալին լուրջ խնդիրներ կունենար: Շատ լուրջ: բայց դա տեղի չունեցավ:
Հայ ժողովուրդը լիովին իրավունք ունի իմանալու, թե ինչու: «Ինչ-որ մեկը պետք է դուրս գա և անկեղծորեն ասի այդ մասին», — գրել է հեռուստաալիքը:
