Լրագրող Լիզա Ճաղարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Ժողովուրդ, բայց դուք կյանք եք, կյաաանք։ճճճ
Ամենայն լրջությամբ տարածում եք Վահրամ Սահակյան կոչեցյալի գարշախոսությունն ու նույնքան լրջությամբ քննադատում։
Ախր հենց դուք եք գովազդում էդ հիվանդին՝ իր նման հիվանդներին գարշահոտելու հնարավորություն տալով։
Կրկնում եմ. լավագույն բանը, որ կարելի է մտածել էս արարածի մասին, էն է, որ հիվանդ է։ Կամ էլ՝ տականքների տականքն է։
Որովհետեւ միայն հոգեկան հիվանդը կամ տականքների տականքը կարող էր 2008-ին ներխուժել Հյուսիսային պողոտա ու ատրճանակը թափ տալ տատիկների քթի տակ։
Մեզանից պաշտպանում էր իրեն լափ տվող ռոբասերժիկին։
Ու քանի որ իր լափը տեղն է, ազատության ու արդարության համար պայքարողներն էլ էս չորքոտանու աչքին աղքատներ են երեւում։
Անասու՛ն, կարող է եւ աղքատ լինենք, բայց հո քեզ նման ջեբկիր ու քո տերերի նման գող-մարդասպան չենք, ա՛յ ՎՕԽՃար։
Ավելի վաղ Վահրամ Սահակյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել էր.
Ովքեր են այս ժողովրդի թշնամիները։
Ասեմ։
Պատկերացրեք մի հատ աղքատագույն, փնթի, անգրագետ, անլվա ընտանիքի ծնողների, որոնք 2000-ականների սկզբներին իրենց թուլեքին ԱԼՄ-ներն էին տանում, որ էդ անճոռնի դեբիլները եթերով մեկ մուղամներ ոռնան…
որոնց տանը անվերջ միացված է թաթուլ-մաթուլային մուղամ… որոնց փտած հեռուստացույցով միշտ ցուցադրվում են կիսաբաց_լուսամուտներ, ազիզյաններ, նռան_հատիկներ ու նման զիբիլներ…
Իրենք չեն աշխատում, իրենք երգում են, լսում են, լսցնում են ու նայում են։ Ու փող չունեն։ Հետո պատկերացրեք, որ սրանք իրենց թուլեքի հետ մեծանում են ու ԷՆՊԻՍԻ հայացքով են նայում քիչ թե շատ բարեկեցիկ կյանքով ապրող մարդկանց, որ մեզները եռում է ու քիչ է մնում բերաններից թափվի դոշներին։
Ու հետո ինտերնետ մտնելու կնոպկեքի տեղն են սովորում,
մտնում են յութուբ ու ֆեյսբուք (հիմնականում յութուբ) ու բոլորի մասին գրում են takanq turqi lamukner… pizza utoxner…
Հիմա էդ բոմժերին ո՞նց բացատրես, որ պիցան թանկ բան չի, այ չմո տավար, պիցան ընդամենը ֆասթ ֆուդ է…
Ինքը պիցցայի մեռած է, ինքը պիցմեռ ա…
Ո՞նց հասկացնես, որ իրենից լավ ապրողները (գոնեմ մի մասը) աշխատում են, այլ ոչ իր պես սրան-նրան են հայհոյում ու հետո ատամները բացած ուրախանում, թե հեսա, հեսա մեկին ձերբակալեցին ու դրանից հետո ինքն իր քաքոտ ընտանիքով լավ կապրի։
Ու ամենամեծ ցավն այն է, որ դրանց անվանում են ժողովուրդ։
