Այս պատմությունը տեղի է ունեցել իրականում, իսկ քաղաքի ադմինիստրացիան այդ հատվածը փակել է փոքր դարպասով։
Այսպիսով, մի օր մի տատիկ գերեզմանների մոտակայքում արածացնում էր իր սև այծին, և այծը հանկարծ ընկել է գերեզմանի փոսը, որը, հավանաբար, փորել էին նախօրեին։ Գերեզմանների դարպասն էլ վաղուց էր փտել, և հենց գերեզմանի միջով էլ փոքր ուղի կար, որով անցնում էին տեղի բնակիչները՝ ճանապարհը կրճատելու համար։
Տատիկը՝ չիմանալով, թե ինչ անել, թռավ փոսը, որ հանի այծին։ Մտավ, բայց էլ չկարողացավ դուրս գալ։ Նստեց և սկսեց սպասել, որ անցորդներից մեկը լսի իր ձայնը և օգնի։
Արդեն երեկո էր, լուսինը դուրս էր եկել, բայց տատիկը դեռ նստած էր փոսի մեջ, հույսը չէր կորցնում․․․ բայց գրկել էր այծիկին և արտասվում։
Անսպասելի լսվեցին ինչ-որ տղամաևդկանց ձայներ և ծիծաղ։ Մարդիկ քայլում էին փոսից քիչ այն կողմ անցնող ճանապարհով։ Տատիկը ուժերը հավաքեց և գոռաց․
–Բարի մարդիկ, ի սեր Աստծո, օգնեցեք․․․
Մոտեցավ մի տղամարդ, մթության մեջ մեկնեց ձեռքը, իսկ տատիկն առաջին հերթին բարձրացրեց այծիկին։ Հենց որ տղամարդը լուսնի թույլ լույսի տակ տեսավ կոտոշներով սև այծի գլուխը, նույն վարկյանին մահացավ սրտի կաթվածից․․․
Նյութը հրապարակման պատրաստեց havesovinfon
