2 տարի առաջ իմ ու ամուսնուս համատեղ բիզնեսում անհաջողություններ սկսվեցին, սակայն, միևնույնն է, այն դեռ աշխատում էր և եկամուտ բերում: Ես ու ամուսինս արդեն 16 տարի միասին էինք, և վերջին 8 տարիների ընթացքում միասին էլ աշխատել ենք:
Սակայն նույն ժամին տուն վերադառնալով՝ ես էի զբաղվում տան բոլոր հարցերով. մաքրությամբ, սնունդ պատրաստելով, երեխաների հետ դասեր անելով: Բայց վերջին տարին մեզ հունից հանեց վերջնականապես. տարին շատ դժվար էր, մեր բիզնեսն էլ չէր աշխատում կորոնավիրուսի պատճառով:
Երեխաներիս արձակուրդի ընթացքում գնացինք ամառանոց, իսկ ամուսինս մնաց քաղաքում: Մի գեղեցիկ օր նա հայտնվեց ու ասաց.
–Ես այլևս չեմ կարողանում այսպես ապրել: Արի բաժանենք մեր համատեղ ունեցվածքը և հանգիստ ամուսնալուծվենք: Երեխաների համար դատարան չենք դիմի, ես համաձայն եմ, որ նրանք քեզ հետ մնան:
Աստված իմ, ինչպիսի մեծահոգություն: Ունեցվածքը կիսում ենք հավասար, բայց երեխաներն ինձ հետ են մնում: Բիզնեսը, կարելի է ասել, այլևս չկա, ունենք մի մեքենա, մի տուն, մի փոքրիկ ամառանոց: Ամուսինս եթե աշխատանք չունենա, նույնիսկ ալիմենտ չի վճարի:
Մեր ընդհանուր ծանոթները հետո պատմեցին, որ գիտեին ամուսնուս սիրավեպի մասին այլ կնոջ հետ, սակայն ինձ չէին ասում, որ չդառնան մեր բաժանության պատճառը: Իսկ ես կույր էի, ոչինչ չէի նկատում, չէի իմացել, թե ինչպես է ամուսինս 25 տարեկան աղջկա հետ հանդիպում…
Երբ հանգստացա, դադարեցի արտասվել, մի քանի օրից երեխաներիս հետ միասին գնացի քաղաք: Ամուսնուս ասացի.
–Եթե ուզում ես գնալ ուրիշի մոտ, գնա: Բայց երեխաներին հետդ տար: Բայց եթե երեխաները ինձ հետ մնան, ուրեմն բաժանվում ենք դատարանով, որովհետև այդ դեպքում համաձայն չեմ ունեցվածքը հավասար կիսելուն:
Թողեցի երեխաներին ամուսնուս մոտ, մի քանի իրեր վերցրեցի ու դուրս եկա: Ինձ մի կերպ էի զսպում, որ չարտասվեմ: Ես երեխաներիս շատ եմ սիրում և չեմ պատրաստվում հրաժարվել նրանցից: Բայց թող նրա երիտասարդ սերը հասկանա, որ ամուսնացած տղամարդու հետ կյանք կապելը այնքան էլ հեշտ չէ:
Երեկոյան հեռախոսիս կար ամուսնուս կողմից 15 բաց թողնված զանգ, սակայն մի քիչ էլ կմտածեմ՝ նախքան վերջնական որոշում կայացնելը:
