Երբեք չէի մտածի, որ սա կարող է ինձ հետ տեղի ունենալ: Կնոջս հետ ապրել ենք գրեթե 18 տարի և բաժանվել ենք: Չեմ ուզում մանրամասնել պատճառը, բայց բաժանումից հետո կինս դստերս հետ տեղափոխվեց ուրիշ քաղաք, ինձանից 100կմ հեռու:
Աղջիկս այդ պահին 16 տարեկան էր: Հազվադեպ էինք շփվում, կնոջս հետ գրեթե կապ չունեինք: Նոր ընտանիք կազմելու ցանկություն չունեի, այնպես որ ինձ ամբողջովին նվիրեցի աշխատանքիս:
Մեր բաժանումից անցավ մոտ 5 տարի, երբ զանգեց աղջիկս և ասաց, որ ինձ հետ բան ունի խոսելու և ուզում է գալ իմ տուն:
Անկեղծ, ես շատ ուրախացա: Աղջկաս գալու օրը տորթ ու մրգեր գնեցի, մաքրեցի տունը: 2-3 ժամ խոսելուց հետո աղջիկս ասաց, որ սիրահարվել է և պատրաստվում է ամուսնանալ: Սակայն հարսանիքի համար մայրը գումար չուներ, իրենց անհրաժեշտ էր 800 000 դրամ: Բնականաբար, ես առանց երկար վարանելու տվեցի. այդ պահին մտածում էի միայն դստերս մասին՝ հագին հարսանեկան զգեստով, հետո էլ ապագա թոռներիս մասին: Շատ հուզված էի:
Ինձ կոնկրետ օր չասացին, ասացին, որ մոտ 1 ամիս հետո են պլանավորել ամուսնանալ: 3 ամիս ամեն օր սպասում էի, որ ինձ կզանգեն, կհրավիրեն հարսանիքի, բայց հոգնեցի, ի վերջո ինքս զանգեցի դստերս:
Պարզվեց, որ հարսանքը եղել է 2 ամիս առաջ, իսկ ինձ չեն էլ հրավիրել: Գլուխս պտտվեց, առանց որևէ մի բան ասելու անջատեցի հեռախոսը: Ցավից ուզում էի ոռնալ:
Մի՞թե ես արժանի չէի դստերս հարսանիքին գտնվելուն… Դրանից հետո փոխեցի համարս, վաճառեցի բնակարանս, ուրիշ տուն գնեցի և նախկին ընտանիքիս ջնջեցի կյանքիցս:
