Հայրս ունի եղբայր, նրանք ապրում են Ռուսաստանում: Նա այնտեղ ամուսնացել, աղջիկ է ունեցել, անվանակոչեցել են Անժելա: Մենք ամբողջ ընթացքում այստեղ էինք ապրում, ոչ մի կերպ չէր ստացվում գնալ նրանց հյուր: Մենք երբեք իրականում չէինք տեսել մեր հորեղբոր երեխաներին:
Եկավ համալսարան ընդունվելու ժամանակը, և հորեղբայրս խնդրեց հորս, որ Անժելան 4 տարով գա Հայաստան և մնա մեր տանը: Բնականաբար, ծնողներս դեմ չեղան:
Քրոջս հետ շատ ջերմ էինք շփվում, միասին ժամանակ անցկացնում: Ես նրան ծանոթացրեցի իմ ընկերական շրջապատի հետ:
Որոշ ժամանակ անց Անժելան ընդունվեց և այնպես ստացվեց, որ իրեն հանրակացարանում սենյակ տրամադրեցին: Անժելան նախընտրեց տեղափոխվել այնտեղ: 1 օր անց հասկացա, որ չեմ կարողանում առանց նրա: Մի կերպ դիմացա 5-6 օր, բայց ի վերջո գնացի նրա մոտ: Ի զարմանս ինձ՝ քույրս ինձ փոխադարձ պատասխանեց, ասաց, որ հենց առաջին հանդիպման ժամանակ սիրահավել է ինձ:
Այդ ժամանակ էլ սկսվեց մեր դժոխքը: Մենք թաքցնում էինք մեր հարաբերությունները ծնողներից, ծանոթներից, բայց անչափ երջանիկ էինք:Մենք գիտեինք, որ մեզ ոչ ոք չի հասկանա: Բայց միևնույնն է, շատ դժվար էր…
Ավարտելուց հետո քույրս որոշեց մնալ Հայաստանում: Աշխատանք գտավ և տուն վարձեց: Արդեն լրացել էր 10 տարի, ինչ մենք հադիպում էինք: Հետո մահացան ծնողներս, սկսեցինք միասին ապրել, բայց 10 տարի անց բաժանվելու որոշում կայացրեցինք:
Դրանից հետո Անժելան շուտ ամուսնացավ ուրիշի հետ և երեխա ունեցավ: Իսկ ես ապրում եմ միայնակ՝ երեք շներիս հետ:
Ես ամեն օր հիշում եմ նրա մասին… կարծում եմ, կյանքս ավարտված է…
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
