Վերջերս դարձա 60 տարեկան, և որքան մեծանում եմ, այդքան ավելի շատ եմ հիանում իմ պապիկով: Երբ դեռահաս էի, չէի հասկանում, որ 72 տարեկանում 6 կիլոմետր վազելը՝ հերոսություն է: Իսկ պապիկս նաև ձգվում էր ձողի վրա՝ առնվազն 10 անգամ: Իսկ ես նույնիսկ 55 տարեկանում 600 մետր վազելուց հետո շնչակտուր էի լինում՝ ինձ ճանապարհի կեսին այլևս ողջ չզգալով: Այդպես էլ չսովորեցի ձգվել, 3 անգամից ավել չի ստացվում:
Եվ միայն մի քանի տարի առաջ հասկացա, թե որքան ուժեղ ու առողջ էր պապիկս, հայրիկիս հայրիկը: Նա տպավորիչ մարդ էր, վառ անհատականություն: Փորձեցի հասկանալ, թե նա ինչպես է հասել 102 տարեկան հասակին, և առանձնացրեցի 2 սովորություն: Որքան հիշում եմ պապիկիս, նա օրը սկսում էր այս 2 գործողություններով:
Պապիկիս առաջին սովորությունն էր ամեն առավոտ 100 անգամ կքանստելը: Նա ասում էր, որ հենց մարդու ոտքերի միջով է հոսում հիմնական ուժն ու էներգիան: Մինչ 90 տարեկանը պապիկս շատ էր քայլում, նույնիսկ սար բարձրանալն իր համար խնդիր չէր: Ինձանից լավ էր կարողանում, և դա այն դեպքում, երբ իրենից 50 տարով փոքր էի:
Եվ երկրորդ սովորությունն էր՝ ուղեղը մարզելն ու զարգացնելը: Սա որոշ չափով նման է մեդիտացիայի, սակայն այն ժամանակ այդ բառը դեռ տարածված չէր: Պապիկս 15 րոպե պառկում էր՝ աչքերը փակած, վերհիշում անցյալ օրը: Նա վստահ էր, որ նման գործողությունը նպաստում է ուղեղի առողջացմանը և հիշողության լավացմանը:
