Նախկին կնոջս հետ ապրել ենք մոտ երեք տարի: Մտքովս նույնիսկ չէր անցնում, որ ամեն ինչ կարող է վատ ավարտ ունենալ: Սակայն պարզվեց, որ նա ինձ դավաճանել է, իսկ «մեր» երեխան էլ՝ ուրիշ տղամարդուց է:
Դավաճանության մասին լիովին պատահական եմ իմացել: Կարող էի և չիմանակ, եթե չլիներ կնոջս այդ առանձնահատկությունը:
Մեր համատեղ կյանքի առաջին ամսվա ընթացքում հասկացա, որ ամուսնացել եմ մի մարդու հետ, ով գիշերը քնած ժամանակ շատ է խոսում: Եվ ոչ թե ինչ-որ անհասկանալի բառեր, այլ լիարժեք նախադասություններ էր արտաբերում:
Երբեմն նա աշխատանքի վերաբերյալ էր ինչ-որ բաներ ասում: Նկատեցի, որ որքան ավելի սթրեսային իրավիճակում է նա հյատնվում, այդքան ավելի շատ է սկսում խոսել գիշերը: Կնոջս դրա մասին ոչինչ չէի ասում, կարծում էի՝ նա ինքն էլ գիտի:
Եվ ահա ծնվեց մեր երկար սպասված երեխան: Սկզբում, բնականաբար, կնոջս համար շատ դժվար էր, նա ամբողջ օրը նյարդայն էր, քանի որ փոքրիը շատ անհանգիստ էր: Կինս անդադար սթրեսի մեջ էր:
Երեխան դեռ 10 օրական էր, երբ կինս քնած ժամանակ ասաց.
–Միայն թե Գոռը (այսինքն ես) չիմանա, որ երեխան իրենը չէ:
Մոտ երկու շաբաթ տարակուսեցի, իսկ հետո որոշեցի ստուգել: Անալիզը ցույց տվեց, որ երեխան իսկապես ինձ հետ ոչ մի կապ չունի: Նույն օրն էլ վռնդեցի այդ անամոթին իմ տանից…
Ցավալի է, այո, բայց ինչ արած, կյանքում ամեն ինչ էլ պատահում է:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց havesovinfon
