Անիի ծնողները բաժանվել էին, երբ աղջիկը դեռ շատ փոքր էր: Հայրը մեկնել էր Մոսկվա, իսկ նա մնաց գյուղում՝ մոր հետ: Մորը երեխան առանձնապես պետք չէր, և Անին անընդհատ մնում էր տատիկի կամ մոր ընկերուհիների տանը:
Մոր և դստեր միջև հարաբերություններն այքնան էլ լավ չէին, աղջիկը ձտում էր գնալ հոր մոտ: Նա հոգատարության, ուշադրության և սիրո պակաս ուներ: Ընտանիքում այդ ամենը չգտնելով՝ սկսեց փնտրել այլ տեղ: Նրա ընտրյալը դարձավ 18 տարեկան մի տղա, իրենից 5 տարի մեծ:
Նրանք հանդիպում էին 2 տարի, իսկ 15-ում Անին հղիացավ: Որոշեց ունենալ երեխային, ընկերն էլ նրան աջակցում էր: 16-ում երիտասարդներն ամուսնացան, և երեխան ծնվեց նորաստեղծ ընտանիքում: Նորաթուխ ծնողներին օգնում էր միայն աղջկա պապիկը:
Առանց նորմալ ընտանիքի մեծացած աղջիկը որոշեց. ինքը պիտի անի ամեն ինչ, որ իր երեխան մեծանա ջերմությամբ և հոգատարությամբ շրջապատված: Իր ամբողջ սերը նա ներդնում էր ընտանիքի և երեխայի մեջ:
Անին դադարել էր շփվել համադասարանցիների հետ, քանի որ տարբեր հետաքրքրություններ ունեն: Լինում էր այնպես, որ Անին ստիպված էր լինում 2-3 ժամով թողնել փոքրիկին իր մոտ մոտ, սակայն կինը նույնիսկ լավ տատիկ չկարողացավ դառնալ: Մի անգամ 1 տարեկանում երեխային ապխտած երշիկ էր տվել, մի քանի անգամ էլ մոռացել փոխել տակդիրը:
Կարևորն այն է, որ Անին ոչ մի բանի համար չի զղջում: Ուրախ է, որ 15 տարեկանում կարողացավ փախնել ծնողական տնից, ստեղծեց իր ջերմ անկյունը և լավ մայրիկ դարձավ:
