Մենք ամուսնացած ենք արդեն 4 տարի: Մենք հիանալի որդի ունենք, նա մեկ տարեկան ութ ամսական է: Նա իմ կյանքի ամենամեծ ուրախությունն է: Ամեն ինչ հիանալի էր, քանի դեռ ամուսնուս առաջին սերը, չմիջամտեց մեր ընտանեկան երջանկությանը …
Չնայած, իհարկե, ամեն ինչ կատարյալ չէր, բայց ո՞ր ընտանիքում վեճեր չկան: Կամ գուցե ամուսինս էր միտումնավոր հրահրում ինձ ՝ անընդհատ նյարդայնանալու։ Իսկ հետո սկսվեցին աշխատանքի վայրում անվերջ ձգձգումները: Դա սկզբում դժվար էր, բայց հետո ես և որդիս նույնպես ընտելացանք դրան. Մենք ամբողջ օրը միասին խաղում ենք, իրերը կարգի բերում, վազում խանութ և այլն: Մենք ապրում ենք առանձին, ուստի օգնության սպասելու տեղ չկա:
Եվ հետո մի օր նա ասաց, որ մենք պետք է բաժանվենք, մեր մեջ սեր չկա և չի եղել, և գնաց քնելու մեկ այլ սենյակում: Երկու շաբաթ նա այնքան էր ծաղրում ինձ, մինչև խոստովանեց, որ սիրում է իր <<առաջին սիրուն>>: Նրա անցյալում կա երկու անհաջող ամուսնություն և դուստր, ուստի նա որոշեց երջանկացնել նրանց: Ի՞նչ անել։ Առաջին արձագանքն այն էր, որ պետք է բացեի դուռը և դուրս շպրտեի նրան, բայց հետո մտածեցի և որոշեցի, որ նրանք պարզապես դրան են սպասում, իսկ ես սիրում եմ ամուսնուս` իմ կյանքի միակ տղամարդուն: Ես չեմ պատկերացնում իմ կյանքն առանց նրա:
Բացի այդ, մեր որդին նույնպես ունի հոր կարիք: Ուստի ես որոշեցի թույլ տալ, որ ամուսինս շաբաթը 1-2 անգամ այցելի նրան, իսկ մնացած ժամանակ ինձ հետ պետք է մնար:
Թվում էր, թե ամեն ինչ վատ չէ, ամուսինս նույնիսկ սկսեց ինձ հետ քնքշորեն վերաբերվել, բայց երբ ես միայնակ եմ մնում, ինձ զգում եմ լքված և դժբախտ: Ամենից շատ ես վախենում եմ, որ իրականում նա կհեռանա ինձանից և կգնա նրա մոտ: Նա ասում է, որ ես երիտասարդ եմ, գեղեցիկ, միգուցե նորից ամուսնանամ: Ես ուզում եմ լավատես լինել …
Բայց ո՞ւմ եմ պետք իմ 27 տարեկան հասակում և նույնիսկ երեխան գրկիս: Ես չեմ կարող ուրիշի հետ ապրել, բացի նրանից: Նման դավաճանությունից առաջ ես երազում էի երջանիկ ընտանիքի մասին ՝ մի խումբ երեխաների հետ, բայց այսպես ստացվեց: Երբ իրոք դժվար է լինում, ես աղոթում եմ, դա ավելի է հանգստացնում:
Որոշեցի աշնանը որդուս մանկապարտեզ ուղարկել, գնալ աշխատանքի, որպեսզի գտնեմ ուժ ապրելու համար: Խոստովանում եմ, որ ինչ-որ պահի ես նույնիսկ չէի ուզում ապրել: Որդիս փրկեց ինձ: Ինչպե՞ս կարող եմ դավաճանել նրան: Երբեք չէի մտածի, որ կարող եմ ատել նման մեկին, բայց հիմա սիրահարներին մաղթում եմ միայն ամենավատը:
